by Abraham M. de la Torre
was permanently plastered on my mind
enough to teach my heart no other fact
can substitute the confirmation that
I am a father twice. And I am glad
that God did not decide another girl
was necessary to convince my wife
is everything I’ll ever ask from life.
You were completion of an imminent
desire for worldliness, a futile search
that sorrily made manifest the quest
would have been moot if academic grit
took note that, if propriety instead
of wasted gallivanting by a flesh
which stubbornly denied that God exists,
the situation could have been a miss;
not what it is. But there is no regret
for happiness is still the fruit that feeds
on nothing but itself and you and I
are still connected albeit parted
and the chasm is a charm, a poignant
place where you will find where I existed
wasn’t worth the life that earth, created,
was meant to pay a paean to its gift.
There is a sadness, yes, but what of it
if giving thanks is gratitude that keeps
a heart aloft and certainly is bliss
reunion is not far God never sleeps.
kung bakit ang ngiti di matanggal
sa diwa’t puso ko nang makintal
ang katunayan na ako’y ama
sa dalawang pasasalamat na
hindi na kailangang dagdagan
ng isa pa upang ang tinanggap
ay mapagtibay na sapat lahat.
Ikaw ang kaganapan ng mula’t
sapul ay sayang na paghahangad
at twina ay paghahanap na tiyak
ay din na sana kailangan kung
ang pinairal ay pinong asal
sa halip na pagtugon sa lamang
ang pagsumang sa Maylalang ang siyang
naging daan upang ikaw diyan ay
wala rito. Ngunit walang sisi
dahil galak patuloy at pirmi
sarili ang kinakasi, tayo,
kahit nagkalayo mga mundo
ang pagitan ay may puwang upang
makita mo ang pinanggalingang
buhay ko non, hindi pinagpala
ang biyaya bagkus ay dinusta.
Mayroong lungkot ngunit walang kaso
kumpara sa pusong lumulukso
sa paghintay sa pagdating bukas
ng Diyos na siyang magbibigay wakas.